Trouwerij

En dus, nadat het al een keer uitgesteld was, gaan m'n broer en bijna schoonzus trouwen! Morgen, in Haarlem, met alles erop en eraan.

Iedereen druk, fotografen, videospecialisten, een ceremoniemeester, speciale auto, volgauto's echt je kunt het niet bedenken of het is geregeld.

Alleen het weer, thema is zomer chique, dus laten we hopen dat de zon ook een duit in het zakje doet.

Daarover gesproken, ik had een heel leuk groen jurkje op de kop getikt, bijpassende schoenen, tas, oorbellen, sjaaltje, eye-liner, best een hoop werk aan gehad. Maar goed, ik heb redelijk wat fysiek werk verricht de laatste tijd, en ben ongemerkt wat strakker in het vel gaan zitten.

Eergisteren, in Portugal, dacht ik de groene boel is even te passen... Drama! Jurkje veel te groot! Een soort vuilniszak-snit. Andere jurken uit m'n kast getrokken, ook niks! Ben toch de zus en getuige.

Ga er maar aanstaan; op een willekeurige 13 september een zomers-chique jurkje scoren.

Natuurlijk is het gelukt, vanmiddag nog een jasje en tasje gevonden en vanavond de finishing touch: oorbellen in de Ikea kleuren.

Het wordt vast een mooie dag!

Het eerste half jaar

Gaaf man, helemaal voor elkaar, huis verkocht, spullen gepakt, nog even getrouwd, familie en vrienden tot ziens gewenst - vele hadden inmiddels al geboekt voor een korter of langer verblijf op ons vakantieparkje - een laatste blik op Nederland, en op naar Portugal, Oost-Algarve, Moncarapacho.

Wie had dat gedacht, moi de carrière maakster, werkend als zogenaamd sales manager voor een groot internationaal bedrijf, dubble listed on the stock-Exchange of South Africa and United Kingdom, fijne auto, veel vrijheid, groot sociaal leven etc. etc. Wie had dat bedacht, dat ik zou emigreren? Alles opgeven om eens wat anders te doen. Uit de stress, weg van verplichtingen, kouwe drukte, maar ook van vrienden en familie.

Een paar jaar geleden had ik er ook niet aan moeten denken, maar nu, de kinderen zijn volwassen, dacht ik: wat houdt me tegen? Moet ik nog 25 jaar doen wat ik doe? Wat gaat dat me nog brengen? Of is dit het hoogtepunt, en wordt het alleen maar minder?

Been they're, seen that, done that... Natuurlijk alles relatief, maar....

Nu een half jaar later dus, eind juli, kan ik een klein balansje opmaken: fantastisch om een nieuw leven op te bouwen, een netwerk bij elkaar te sprokkelen, je te verdiepen in ander werk: vakantie huisjes verhuren, onderhouden, schoonmaken en gastvrouw zijn, maar ook proberen een nieuwe website te bouwen, administreren, en de gewoontes van het land en zijn of haar mensen leren. Zelf verantwoordelijk zijn voor de resultaten, en dat natuurlijk allemaal met mijn man, dat spreekt vanzelf!

Helaas gaat toch niet alles van een leien dakje: terwijl ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig, terug naar Portugal, weer alleen.

Mijn vader begon, toen wij naar Portugal vertrokken, werd hij opgenomen in het VU vanwege acute melyomische leukemie (AML). Inmiddels gaat het met hem de goede kant op, al hebben we genoeg angst gehad dat we niet optijd bij zijn bed waren om afscheid te nemen.

Mijn man zijn 3-maandelijkse controle in het ziekenhuis hadden we gecombineerd met de helaas uitgestelde trouwerij van mijn broer en schoonzus in Juni. De uitslag was niet goed, veel te hoge leverwaarden maakte een ziekenhuis opname noodzakelijk. Ik vloog terug naar Portugal om de zaken voort te zetten.

Uiteindelijk, na diverse scans, bloedafnames en röntgenfoto's bleek het om Hepatitus E te gaan, een variant die tamelijk onschuldig is, echter wel chronisch kan worden. Wat de vele onderzoeken wel aan het licht brachten was een, in eerdere onderzoeken, over het hoofd geziene tumor in de nier. Daar deze in 4 jaar tijd toch redelijk gegroeid was, moest dit operatief verwijderd worden.

3 dagen voordat m'n man hieraan geopereerd zou worden kreeg mijn 40 jarige broer een hart infarct en belandde ook in het ziekenhuis.

Nu, terwijl ik dus weer alleen terug naar Portugal vlieg, is mijn broer met 100 kilo pillen uit het ziekenhuis ontslagen, en mag/moet 6 weken rust houden, is de man geopereerd en herstellende, en mijn vader aan het nadenken over een eventuele experimentele vervolgbehandeling.

Ik verwacht dat m'n man met een week of 2 weer naar Portugal kan komen.

Het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt (J. Lennon, Acda & de Munnick)

Foebal

Hier in Portugal begint de EK langzaam te leven. In de winkels kun je een Portugese voetbal-sjaal, groen/rood aanschaffen en heel soms zie je een auto met een vlaggetje rijden. Tijdens de wedstrijd, gister tegen Tsjechië, is het akelig stil. Restaurants zijn - op een verdwaasde toerist na - leeg en ook op straat zie je geen kip.

Verschillende dorpen en steden hebben op een centrale plaats een groot TV scherm geplaatst. Wij zijn in Faro geweest, bij de Marine, naast de met vesting muren omgeven oude stad, is een plein ingericht met 2 kleine tribunes aan de linker en rechter zijkant van het scherm en klapbankjes in het midden, tot ver achterin. Ik schat zeker 1000 zitplaatsen. Een en ander is afgemaakt met een ruime en schone toiletkeet en om de 10 meter aan beide zijden van het plein een Carlsberg biertent.

De Portugezen komen, meestal toch wel uitgedost in groen rode kleuren, rustig aangelopen en installeren zich op de banken of op de grond, of hangen aan de kant.

Maar tijdens de wedstrijd.... Die gezichten, die beleving, emotie het is echt fantastisch!

Forca Portugal !

Professioneel vakantieganger

Professioneel vakantieganger


Sinds 18 januari zijn wij in Portugal, en vanaf 1 februari runnen we Montinho da Luz, een vakantie-parkje, met een paar vakantiehuisjes, een zwembad, en een mooi aangelegde tuin. Wij verblijven zelf ook op dit 9000 m2 groot stukje Portugal.


Naast het schoonhouden van de huisjes, de was en aanverwante zaken, het onderhoud, inclusief de tuin en de administratie zijn we natuurlijk ook gast vrouw en gastheer. Dit is natuurlijk het leukste deel, al is het nog wel zoeken de juiste maat te houden; het is namelijk altijd gezellig en leuk, zeker als er vrienden, familie, bekenden, of gewoon hele leuke gasten zijn. Echter, zij hebben vakantie, een paar dagen, een week, of langer. 


Dat betekent vaak dat je iets langer blijft zitten, iets te veel en vaak net een glaasje extra drinkt. Wij staan daarnaast weer vroeg op om door de vaste werkzaamheden te werken.


Ik zou dat allemaal niet willen missen, dus blijf zoveel mogelijk komen, we raken wel gewend aan onze nieuwe baan.....  

Honden in de Algarve

Het was ons wel bekend, maar als je allerlei nieuwe indrukken opdoet, en je je nieuwe leven aan het opbouwen bent kijk je met een soort versluierde blik naar de omgeving. Als je je ogen open doet is het bijna schrijnend... de dieren, zwerfhonden en katten, maar ook de honden die zeg maar regelmatig gevoed worden door hun Portugese bazen... Even generaliseren, honden zijn hier een soort gebruiksartikelen; ze blaffen en houden zo ongewenste mensen op afstand. Portugese honden zijn over het algemeen weinig opgevoed, angstig, hier en daar bijtgraag en blafmasters.


Lady en de Vagebond, die film van Disney, daar komt een scene in voor dat de honden elkaar waarschuwen, dat gebeurd hier ook, er begint er één, en dan gaat dat mijlenver door. Je went er aan, en bij ons in de buurt valt het gelukkig heel erg mee. - om even te bagetaliseren, je hoort hier verder ook bijna niks, een verdwaalde Iaaa van een ezel, maar geen trein, auto of vliegtuig, kroeg-gangers of ruzie-makende mensen - dus geblaf valt op.


Portugese honden zijn jagers, konijnen jagers, en er zijn hier heel veel konijnen. Konijnen eten jonge scheuten en bloemen van planten op, en dat kan wel eens irritant zijn dus wilden wij graag een hond. Op de eerste plaats voor de gezelligheid, beetje waakzaamheid, en als zo'n hond dan en passant ook nog de konijnen en boomratjes op afstand houdt slaan we 3 vliegen in 1 klap.
Enfin, de volgende dag belde de buurman:  willen jullie nog een hond? hier ligt er één, uitgeput, en hongerig, maar volgens mij lief" 

Jill

Eten gegeven, Halsband en riem gekocht, anti-vlooienmiddel, hondenbak, enfin hele uitzet. Met in ons achterhoofd de gedachte dat ze, het is een teef, en we noemen haar Jill, wellicht nog opgehaald gaat worden.
5 dagen later was het zover, Jill luistert natuurlijk nog niet zo goed, dus toen ze achter de konijnen, vogels en gekko's aanging kwam ze niet direct terug, buurkinderen hebben haar uiteindelijk weer aan mij overhandigd. Een uur later stonden er 3 kinderen op onze parkeerplaats; ze hadden het over de cᾶo, ik vroeg ze of hij van hun was en waarom ze hem dan al 5 dagen plus ? niet gezocht hadden, ze wonen notabene om de hoek! Maar goed, hun hond, prima. Verderop stond hun vader echter wegwerp gebaren te maken. 


Gasten op ons park hadden een nest jonge honden gezien, verderop op de berg. We hadden al een hondenuitzet, wij er naartoe. Deze man, had een stuk of 4 volwassen honden rondlopen, en een nest van 8 honden: Angolese Rhodesiers ofzo, waakt goed, we mochten ze allemaal meenemen of 1, hij vond alles best. We moesten ze wel schoonmaken, ze zaten onder de teken. 

Twiggertwo

Lief hondje hoor, een mannetje, dominant - we noemden haar Twiggertwo, opdat ze wel wat weg had van Twigger - onze bordercollie.

Twigger

Na een slechte nachtrust, Twiggertwo, was lang niet zo makkelijk als toen Jill voor het eerst bij ons was, werd er aangebeld: een Portugese dame en heer, met Jill. In gebrekkig Engels vroegen ze ons of wij voor Jill konden zorgen; de kinderen die haar gister kwamen halen hebben hier een vakantiehuis. Als ze er niet zijn, wordt de hond aan haar lot overgelaten, zij, als buren, voeden haar weleens, evenals andere goedwillende in de buurt, zelf konden ze hem niet nemen; ze hebben al honden en katten... 

Jill weer mee naar binnen, maar daar zat Twiggertwo; en ondanks dat ze veel jonger en kleiner was, verdedigde hij zijn terratorium, gromde en grauwde, hapte naar Jill. na een halve dag hebben we het opgegeven, we hebben Twiggertwo terug gebracht naar zijn moeder, broers en zussen (ze was nog geen 24 uur weggeweest). Jill heeft het naar haar zin, luistert steeds beter, is lief en sociaal, grappig en ondeugend.

Roy en Jill

Verloop van intergratie.

Wat mis je als je voor langere tijd uit Nederland weg bent? die vraag hoor je vaak, en dat vroeg ik me zelf voor het vertrek ook af. Inmiddels heb ik een en ander wel op een rijtje kunnen zetten, al realiseer ik me, over een tijdje zal alles weer anders zijn, en lach ik, net als de doorgewinterde 'vertrekkers' om deze opsomming.

Sociale contacten; natuurlijk, deze is eenvoudig te verklaren: We zijn hier pas 3 maanden, hebben dmv sport wel enige contacten opgedaan, maar je kunt geen ijzer met handen breken. Het verschil is, dat als je in NL, in de plaatselijke supermarkt van ons dorp, op de tennis of voetbal club iemand tegen kwam, kon je een praatje beginnen. Hoefde niet, maar het kon.

Taalvaardigheid: heeft alles met sociale contacten te maken, als je contact wil hebben met de plaatselijke bevolking, moet je de mensen begrijpen, weten wanneer ze bijvoorbeeld een grapje maken. In NL voel je dat feilloos aan. Ook als je zelf wat kwijt wilt, het is moeilijk de goede woorden et de juiste uitspraak te vinden, daar waar je in het Nederlands wel 20 synoniemen had.

Eten & drinken: oja, ze hebben hier hele lekkere frisdranken, Fanta Maracuija, en verschillende smaken, met en zonder kolzuur citroen/lemon limonades, allerlei soorten bronwater, maar geen Spa-rood, dat je die grote bubbel toch kan 'missen'... en wat dacht je van volkoren Bolletje beschuit, met pure hagelslag? Aan de andere kant; hier is vis in overvloed, we hebben de beste stukken vlees, smaakvolle kip, en allerlei verse groenten en kruiden. Jammer dat er nu weer nergens verse Basilicum te krijgen is...

Basilicum zaaien

Fysio therapie in Portugal?

Daar ik mezelf een heel aparte stijl heb aangeleerd met tennis, kon het niet missen dat ik daar een keer de rekening voor gepresenteerd kreeg. En jahoor, tijdens een van mijn eerste golflessen begreep ik dat ik zo niet verder kon met mijn schouder. Volgens de golfleraar moest ik maar eens naar D te F; "hij heeft mij met 3 behandelingen van mijn golfarm afgeholpen" daar dit eigenlijk te mooi voor woorden klink, en ik in sprookjes geloof ben ik de uitdaging aangegaan.

3 weken geleden meldde ik me bij een lieftallige engelachtige assistente. Ze ging mij voor naar de behandelkamer: een langwerpige ruimte met een stuk of 3 behandeltafels afgescheiden door een gordijn, zoals je wel in ziekenhuizen ziet. Aldaar vroeg de assistente of ik me wilde uitkleden, alleen mijn 'intimi' mocht aan blijven. Nou ja dacht ik, last van mn schouder, dus spijkerbroek kan aanblijven, aldus wachtte ik op de goeroe. Maar dat ging niet door. De Fysio therapeut anex osteopaat blafte de assistente toe, dat ze het niet goed aan me had uitgelegd, en of ik mijn broek ook even wilde uitdoen en ophangen.

Kennismaking en vraag naar mn klacht ging als volgt. Hello, iam D, nice to meet you. What is the problem? Ik wees mijn rechter schouder aan en D. had zijn conclusies getrokken. Hij ging mn rug bekijken, ik moest voorover buigen en nogmaals, en toen op mijn buik liggen.

Massage, heerlijk, niks, maar dan ook niks mis mee. D. excuseerde zch een moment en kwam terug met iets. Plantteeen soort vacuum zuigertje op verschillende plaatsen op mijn rug, en gebruikte een soort pneumatisch hamertje op mijn ruggegraad. Ik zei: wat is dat? wat ben je aan het doen? D;"relax, I explain later" - dit moet hij nog doen overigens. 

Ok, zei hij een half uur later: "Come on" ik dacht nou, mooi, klaar weer. maar nee, er was nog een behandelkamer! Hierin staat een houten, platte behandeltafel met 2 planken die draaibaar zijn aan de zijkant waar je je armen op kunnen liggen, wijd, of naast je lichaam.

Nadat ik eerst rechtgelegd werd: het beter ruk en trek werk zeg maar, mocht ik mijn voeten door een lus steken, en mijn benen werden in een 90 graden hoek gbracht, en verankert dmv een touw links en rechts wat aan de lus werd vastgehaakt. En toen begon hij aan mijn schouder. onder het mompelen van "relax"....

Dan heb ik het nog niet over het rechten van mijn kaak; het kraken, oortherapie en weet ik het allemaal. Of het nu een Portugese behandelmethode is, of dat D, een speciale allochtonen sessie bedacht heeft - want mensen die ik spreek, kennen hem allemaal, en de meeste hebben ook met hun benen in de lucht gehangen...- voorlopig ben ik er nog niet achter. Volgende week nog maar ens kijken bij hem.

Computers en aanverwante zaken

In Nederland hadden we de taken verdeeld: Herman doet het onderhoud, de tuin en fungeert als taxi chauffeur als de gasten opgehaald dan wel weggebracht moeten worden naar Faro Airport. Ik doe de administratie en ben de gastvrouw, aangevuld met huishoudelijk werk waaronder de was en de strijk, koken, etc. Als Herman tijd over heeft helpt hij mij erbij, en samen doen we de schoonmaak van de huisjes voor de nieuwe gasten arriveren.

Wat niet op het lijstje staat zijn zaken als: huisjes opnieuw decoreren en de ICT.

    Hoe Casa Madeira was,                                                   Casa Madeira zoals het nu is

De huisjes willen we natuurlijk een beetje aanpassen naar onze smaak. We hebben het chalet, Casa Madeira al onder handen genomen, en opgeleukt. De keuken en badkamer zijn in de basis wit, met wat blauwe accessoires. De schotel is goed afgesteld, dus Nederlandse en 1001 andere zenders zijn goed te ontvangen.

Wat het zo tijdrovend maakt is dat we nog niet goed weten waar je wat kunt kopen, Ikea is 1 uur en 3 kwartier rijden, en de Hema kennen ze niet. De Portugese meubelzaken, zijn van een iets ander kaliber, grenen, eiken, en dat dan ook nog een spuuglelijk. Daarnaast heb je de Chinese dumpzaken, met allerhande troep. Maar goed, we roeien met de riemen die we hebben en wachten tot het beter wordt.

Daarnaast dus de ICT. Ik ben niet volslagen debiel met computers, maar, ik geef het toe, er zijn zeer waarschijnlijk mensen die er veel meer van weten. helaas zijn die hier niet, en mijn Portugees is niet zo dat ik precies kan uitleggen wat ik wil, daarnaast weet ik eigenlijk niet echt goed wat ik wil. 

Allereerst, WIFI organiseren in de huisjes. Geen probleem, er lag al een bekabelde internetaansluiting, dus een router aankoppelen en hobbelen. Zo simpel werkt het dus niet. want de IP, DNS en weet ik het wat voor adressen, internet protocollen ip4 en ip6 corresponderen niet met elkaar, of raken in conflict, of nemen een andere extensie. dus, uitzoeken. internet afschuimen. Sites raadplegen, vertalen naar eigen situatie. uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen; alle huisjes WIFI, met eigen router, vastgezet op 1 IP adres. En ook nog eens aangesloten op de televisies, dus nu kun je bijvoorbeeld You Tube filmpjes kijken op je TV. Wie wil dat nu niet op vakantie??!!

Dan, een netwerk, anex thuisgroep maken, zoat ik van de lptop en van de desktop kan werken in dezelfde files. Van de laptop naar de desktop, dat is nu gelukt. maar de andere kant op nog niet.... Het is natuurlijk heel simpel, maar het heeft een hoog acradabra gehalte.

De website, www.montinhodaluz.nl kan ik zelf bewerken, het schijnt in de taal WYSIWYG - what you see is what you get- te zijn geschreven. Maar als ik in de CMS (ook nieuw voor mij) ga, krijg ik helemaal niet altijd wat ik wil! foto's toevoegen, gaat helemaal niet eenvoudig. De foto's die ik heb moet ik eerst verkleinen, naar 600 pixels en dan uploaden, en dan willen ze steevast niet waar ik ze hebben wil. De tekst verspringt en er komen allerlei rare tekens bij, die ik van ze lang zal ze leven niet kan deleten...

en zo kan ik nog wel een hele tijd doorgaan. HEB HULP NODIG. een sparpartner. 

maar, de zon schijnt, de gasten zijn zeer tevreden en wij zijn blij...

Bureaucratisch Portugal

Vanaf vorige week ben ik bezig geweest bepaalde formaliteiten rond te krijgen om ons bedrijfje te formaliseren en om uiteindelijk dus belasting te kunnen betalen. En belastingbetalers kunnen ze in Portugal wel gebruiken lijkt me!

Vorige week vrijdag ben ik naar onze pseudo advocate, ze is solicitor en gespecialiseerd in overname van huizen, onroerend goed, gegaan voor de eindafrekening en de documenten te verkrijgen die bij de aankoop van ons huis horen.

Met deze documenten zou ik zo naar het gemeentehuis kunnen gaan om de benodige papieren te verkrijgen voor het opstarten van de eenmanszaak. Jaja.

Op de camera, het gemeentehuis, vertelde de ambtenaar, dat ik een werkvergunning nodig had, ik bracht daar tegen in dat we een eigen bedrijf willen opstarten en daar juist die papieren voor nodig had.

Toen moest ik op het deelgemeente kantoor, waar we wonen, een attest halen dat we wonen waar we wonen. 2 portugese kiesgerechtigden moeten daar ook voor tekenen. Volgens de solicitor, waar ik daarna weer naar toe ging hoefde dat niet: ik moest naar de financas gaan om ons adres om te zetten in het portugese adres opdat ik fiscaal geregistreerd ben.

Op naar de financas, officele koopakte mee, en zowaar ons adres werd gewijzigd. Terug naar de camera. De ambtenaar was daar blij mee, maar toch was het speciale deelgemeente kantoor attest ook nodig. Terug naar de solicitor, die vond het onzin, maar tekende toch, nu moest ik nog iemand vinden die in Quelfes woont, en wilde tekenen.

Op naar het cafe, 2 meiden aangesproken die waarschijnlijk wel engels konden praten, na een heel verhaal gaven ze de tip om naar een verderop gelegen restaurant te gaan en om Nadia te vragen, zij zou ons helpen. Zo gezegd zo gedaan, Nadia, een Duitse, hielp ons aan de benodigde handtekening: Ana, een werkneemster moest tekenen, kopie van het kiesbewijs, en klaar.

Weer naar de deelgemeente: yep, alles goed, betalen en het attest mee. Naar de Camera in Olhao, nummertje trekken, hoe de Portugezen van een geavanceerd nummer systeem toch een chaos weten te maken is erg grappig, maar ook vervelend want toen ik eindelijk aan de beurt was, was het 4 uur, en kon eea niet afgemaakt worden, morgen na 2 uur, mag ik het gevraagde document ophalen...

Gelukkig heeft Marije me geholpen, en hebben we de meeste hobbels samen kunnen nemen, want het was me een gedoe!

Overname Montinho da Luz

Momenteel zijn we druk in de weer de dagelijkse gang van zaken ons eigen te maken. De was-wissel, met de daarbij horende was, droog en strijk, en de administratie. Herman bemoeit zich meer met de tuin, snoeien, wieden, knippen, zagen, en planten van nieuwe struiken, maar daarnaast het onderhoud, airco's die schoon moeten worden gemaakt, het zwembad welke zomer klaar dient te worden en wat al niet meer.

Daarnaast zijn we fanatiek begonnen met het leren van de Portugese taal, mijns inziens meer zangerig en zachter dan de Spaanse taal, echter er worden wel heel veel letters en zelfs worden ingeslikt! Hoog Portugees, het Portugees wat bijvoorbeeld op de taal-cd's gesproken wordt, dat hoor je niet in het dagelijks leven. Maar goed, het is een mooie uitdaging, en al doende leert men. Boodschappen doen, en dan met name vragen wat je wilt, gaat al iets makkelijk, stap voor stap komen we er wel.

S'middags is het tijd voor klussen in de buurt, naar de Financas (belastingkantoor) of naar de advocaat, de plaatselijke bouwmarkt, of de Portugese Intratuin. Een dag is niks.

Afgeopen weekend; van zaterdag avond tot vanmiddag (dinsdag) was het internet uit de lucht. We hebben dit gemeld aan Sapo.pt, de Portugese KPN, maar die hadden in eerste instantie het idee dat het vast aan onze hardware lag, en probeer ze maar te overtuigen.
Dus; resetten, proberen: niets. Andere router; proberen: niets. Andere computer; proberen: niets. Toch konden we ze maar moeilijk bij brengen dat het echt bij Sapo moest liggen. Uiteindelijk toen ze begrepen dat we wel konden bellen beloofden ze actie te ondernemen. Wat bleek, in het naburige dorp Moncarapacho waar de centrale zit, zat een aansluiting niet goed. In combinatie met een nieuw verkregen router doet alles het gelukkig weer.

De snelheid van het internet is overigens niet om over nar huis te schrijven, sterker nog, je kan hele epistels schrijven tijdens het surfen, 2 Mbps is optimaal hier.

Daar gaan ze

Gister, het lijkt inmiddels wel een eeuwigheid gelden, zijn we na weken van afscheid nemen, echt vertrokken.
Herman en ik, met 2 koffers, en 2 kleine trolleys inclusief 25 kilo aan overgewicht en 2 fietsen. Uitgezwaaid door die-hard vrienden en onze zonen. Natuurlijk ging het niet van een leien dakje: ik heb bij 7 verschillende balies een verhaal moeten doen, terwijl we gewoon al on-line in-gecheckt waren. En dat op Schiphol...


Enfin, vlucht was top, we hadden de wind in de rug en landden 2,5 uur later op Faro airport. De koffers zijn meegenomen door Hans, de vorige eigenaar van Montinho da Luz, en wij op de fiets naar ons nieuwe huis.


Montinho da Luz, (MDL) ligt ca. 2 km voor het plaatsje Moncarapacho, en dat is ca. 15 km van Faro airport. Je kunt het met de auto in 15 minuten rijden, met de fiets echter hebben we er ruim anderhalf uur over gedaan! Wel prachtig, het is lente hier, en de amandelbomen beginnen hun witte bloesems te krijgen, alles is groen van de klaver en natuurlijk de citrusbomen hangen vol met sinaasappels en citroenen. Als puntje op de i in de verte de zee. 

Montinho da Luz ligt op de rand van de driehoek Olhao, Fuseta en Moncarapacho, in een kommetje aan een verharde zijweg van de EN398. Het ligt er prachtig bij, de tuin, de huisjes, zeer verzorgt en netjes. 


Het dorp Moncarapacho ligt op 10 minuten fietsen (op mijn tempo) en is best leuk; supermarkten, restaurantjes, barretjes, apotheek, benzine station, geldautomaten, behalve de Hema is er van alles te vinden.