Wie had dat gedacht, moi de carrière maakster, werkend als zogenaamd sales manager voor een groot internationaal bedrijf, dubble listed on the stock-Exchange of South Africa and United Kingdom, fijne auto, veel vrijheid, groot sociaal leven etc. etc. Wie had dat bedacht, dat ik zou emigreren? Alles opgeven om eens wat anders te doen. Uit de stress, weg van verplichtingen, kouwe drukte, maar ook van vrienden en familie.
Een paar jaar geleden had ik er ook niet aan moeten denken, maar nu, de kinderen zijn volwassen, dacht ik: wat houdt me tegen? Moet ik nog 25 jaar doen wat ik doe? Wat gaat dat me nog brengen? Of is dit het hoogtepunt, en wordt het alleen maar minder?
Been they're, seen that, done that... Natuurlijk alles relatief, maar....
Nu een half jaar later dus, eind juli, kan ik een klein balansje opmaken: fantastisch om een nieuw leven op te bouwen, een netwerk bij elkaar te sprokkelen, je te verdiepen in ander werk: vakantie huisjes verhuren, onderhouden, schoonmaken en gastvrouw zijn, maar ook proberen een nieuwe website te bouwen, administreren, en de gewoontes van het land en zijn of haar mensen leren. Zelf verantwoordelijk zijn voor de resultaten, en dat natuurlijk allemaal met mijn man, dat spreekt vanzelf!
Helaas gaat toch niet alles van een leien dakje: terwijl ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig, terug naar Portugal, weer alleen.
Mijn vader begon, toen wij naar Portugal vertrokken, werd hij opgenomen in het VU vanwege acute melyomische leukemie (AML). Inmiddels gaat het met hem de goede kant op, al hebben we genoeg angst gehad dat we niet optijd bij zijn bed waren om afscheid te nemen.
Mijn man zijn 3-maandelijkse controle in het ziekenhuis hadden we gecombineerd met de helaas uitgestelde trouwerij van mijn broer en schoonzus in Juni. De uitslag was niet goed, veel te hoge leverwaarden maakte een ziekenhuis opname noodzakelijk. Ik vloog terug naar Portugal om de zaken voort te zetten.
Uiteindelijk, na diverse scans, bloedafnames en röntgenfoto's bleek het om Hepatitus E te gaan, een variant die tamelijk onschuldig is, echter wel chronisch kan worden. Wat de vele onderzoeken wel aan het licht brachten was een, in eerdere onderzoeken, over het hoofd geziene tumor in de nier. Daar deze in 4 jaar tijd toch redelijk gegroeid was, moest dit operatief verwijderd worden.
3 dagen voordat m'n man hieraan geopereerd zou worden kreeg mijn 40 jarige broer een hart infarct en belandde ook in het ziekenhuis.
Nu, terwijl ik dus weer alleen terug naar Portugal vlieg, is mijn broer met 100 kilo pillen uit het ziekenhuis ontslagen, en mag/moet 6 weken rust houden, is de man geopereerd en herstellende, en mijn vader aan het nadenken over een eventuele experimentele vervolgbehandeling.
Ik verwacht dat m'n man met een week of 2 weer naar Portugal kan komen.
Het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt (J. Lennon, Acda & de Munnick)
